Για ακόμα μια φορά επιλέγω την σιωπή. Όχι γιατί δεν έχω τι να πω, αλλά γιατί δεν μπορώ να προβλέψω τις συνέπειες. Και όταν προσπαθείς να πάρεις μια απόφαση, όσο δελεαστική και αν είναι η προοπτική της αλλαγής πάντα μάχεσαι εναντια στο status quo. Γιατί να ταράξεις τα δεδομένα για μια καθυστερημένη συγγνώμη που κάποιος θα βαφτίσει δικαιολογία; Γιατί να βάλεις στην άκρη τον θυμό όταν μπορείς να τον καταχωνιάσεις ακόμα πιο βαθειά, δίπλα στα άλλα φαντάσματα της ψυχής σου. Αυτά που σε ξυπνάνε τη νύχτα και σου θυμίζουν όλα τα λάθη σου και τις ενοχές σου. Αλλά ποιος σου λέει ότι έχουν σκοπό να φύγουν; Ισως πιά ειναι κομμάτι του εγώ σου. Είναι οι ατέλειές σου που σε κάνουν ανθρώπινο, όσο κι αν τις μισείς. 'Ισως η απάντηση δεν είναι να προσπαθείς να τις διώξεις ή να κάνεις τους άλλους να τις δεχτούν και να σε καταλάβουν. 'Ισως απλά να πρέπει να συγχωρήσεις εσύ πρώτα τον εαυτό σου. Και μετά, μπορεί να μην έχει πια τίποτα σημασία.
Για ακόμα μια φορά επιλέγω την σιωπή. Όχι γιατί δεν έχω τι να πω, αλλά γιατί θα κρατήσω τα βάρη μου για μένα. Όπως κάνω μια ζωή, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα έχω κάνει το λιγότερο κακό.
Για ακόμα μια φορά επιλέγω την σιωπή. Όχι γιατί δεν έχω τι να πω, αλλά γιατί θα κρατήσω τα βάρη μου για μένα. Όπως κάνω μια ζωή, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα έχω κάνει το λιγότερο κακό.
