Άμα δεν σε θέλει...

Πάνω που λέω να ηρεμήσω, να το παίξω άνετη, κυρία και να φτάσω σε μία κατάσταση ζεν βρε παιδάκι μου, τσουπ, να τα πάλι τα υπογλώσσια.

Και το σπαστικό είναι ότι είμαι απλός θεατής. Και προς την μία κατεύθυνση και προς την άλλη. Πάλι καλά που η παλινδρόμηση έχει μεγάλη περίοδο γιατί θα με πιάσει και καμία ναυτία. Βέβαια στην γενική ανακατωσούρα βοηθάνε και διάφορες άλλες πληροφορίες που βρίσκουν τον δρόμο τους, αλλά έχω στήσει τα φίλτρα μου και αρνούμαι να επεξεργαστώ οτιδήποτε στερείται σοβαρότητας. Λίγο πολύ τα πάντα δηλαδή. Σκάω καναδυό χαμόγελα και ξεμπερδεύω.

Εκεί λοιπόν που ξύπνησα ένα πρωί και λέω βρε για δες που όλα καλά θα πάνε, μπορεί ναι να μην θρηνήσουμε θύματα τελικά (και γω εξεπλάγην η αλήθεια είναι) ξυπνάω ένα άλλο πρωί και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι ως συνήθως. Δεν θέλω όμως βρε αδερφέ. Αλλά δεν φταίω κιόλας. Φταίνε τα ρημάδια τα pixel και τα μεταφορικά.

Που θα μου πάει όμως. Νά'ναι καλά οι καμήλες και τα καραβάνια και χαλάλι. Αλλά να πω ότι καταλαβαίνω... δεν καταλαβαίνω. Φαίνεται πως το να στερείς πράγματα από ανθρώπους που τα θέλουν, ακόμα και αν εσένα σου είναι παντελώς άχρηστα, έχει κάποια αξία.

Σε τι νόμισμα? Σε χαιρέκακα μυρμήγκια.